Vaak mist er een stukje uit de zin, een woord staat maar half op
de onzichtbare lijn, alsof er geroepen wordt

naar iemand die te ver weg staat, er is geen echo, hij hoort niet
wat je zegt, je ziet hem zijn schouders

ophalen, je probeert het opnieuw. Soms ook is er een teveel. De
woorden buitelen over elkaar heen, je bent

half dronken als je schreeuwt en nu hoort hij je wel maar verstaat
niets. Je wilt hem dichterbij halen maar hij

heeft geen zin. Je vormt keurig je mond en let nadrukkelijk op
je uitspraak, doet er wat handgebaren bij,

kleedt je in felle kleuren, bindt je haar hoog of legt alles naast je
neer en staat daar bloot mooi

te zijn als je ontdekt dat hij allang weg is en je stem en je adem
terugkomen in jezelf. Je trekt alles weer aan.