Soms gaat de gelegenheid voorbij. Tikkende blote minuten achter
een scherm dat niet oplicht, voor een

gezicht dat niet opengaat, een raadsel dat zich niet oplost. Kou die
door kieren op botten overslaat, hollen om

terug te keren naar het warme bed en doen alsof het simpelweg te
vroeg was nog. Je kunt je vergissen ook in

handelingen. Kopje duikelend nog een puntje laken vinden dat de
damp omvat van een zorgeloze nacht, een

lichaam misschien, een warm dier, een halve maaltijd, een heildronk.
Vergeten dat er überhaupt een reden was die

wereld te verlaten. Dan na uren een herhaalde poging. Het licht gaat
aan, hij knipoogt, alles een simpele optelsom.

Het laat zich vervolgens beschrijven: hoe je probeerde hem aan het
praten te krijgen en er vervolgens zelf vandoor ging.