Er is dat moment dat hij achter me langs loopt en me even raakt
waarop ik automatisch wil leunen, een herkenning

in alle drukte en vertier, een geur uit een eerdere aflevering, een
bijna vertrouwd iets. Iedereen zoent overigens,

mannen leggen zonder aarzeling hun armen om mijn heupen,
vrouwen tikken mijn wangen aan en houden

tussen de lijven afstand maar plukken wel aan mijn jurk en mijn
haar, goh dat is toch wel vreselijk lang geworden

ondertussen. Ik herinner me nauwelijks wanneer het begon: dit
springen uit de coulissen en rap pratend

ieders product aanprijzend alsof ik marktkoopman was op een
zaterdags plein en terwijl ik om stilte vraag, de

vloer vrijmaak voor een ander, schuif ik terug in tijd en gewoonte
en richt me op dat ene gezicht dat zojuist nog tegen

het mijne boog.