Daar waar mijn Friese familie afscheid nam alvorens weer de
oversteek te maken, dit keer met de witte weke
kadetten en het lichtroze vlees ertussen die de ober zo vriendelijk
in de servetten wikkelde en met meer geluid dan
in het dorp beneden, toeterend en een gesprek nog voerend onder
de raamposten, daar waar mijn zwangere buik in
ivoorwit omhuld omzichtig werd bewonderd, wij elkaar kussend
om de hals vlogen terwijl het toetje brandend
binnengedragen werd, daar waar ik mijn ouders nog had, mijn
minnaar achter een plant verscholen, daar waar ik later
alle dichters ontmoette en alle doden van deze stad en over een
vluchtroute nadacht dwars door het bosje, de
geiten al mekkerend en de ganzen snaterend, komt straks een
enorm zwart gat waarin dat alles verdwijnt.
(wand in het trapgat naar de eerste verdieping van Koekenbier,
beeld op de omslag van mijn laatste bundel)
hans altena
15 juli 2019 — 09:12
trying to get to heaven before they close the door… een achterhaalde gedachte wanneer je voor de deur staat van het stamcafé waar, bijna, alles gebeurde en er zit niemand meer die je kende… toch kan het dus nog erger…
alja
15 juli 2019 — 10:01
altijd, dat weet je, x
Frank van Heusden
15 juli 2019 — 16:21
Ontroerende ervaringen, mooi beschreven, Alja.
Blij er onlangs nog eens bij geweest te zijn, ter plekke.
Sfeervolle omgeving, waar de geschiedenis wegvalt
Die ook mijn ouders daar nog intens hebben beleefd.
Sterkte, maar de mooie herinneringen blijven !!
alja
16 juli 2019 — 14:19
dank je, Frank
John Zwart
16 juli 2019 — 15:57
En zo zijn er gebouwen als dragers van bewegende beelden
van doden die toch met hun stenen al is het maar even
houvast kunnen geven aan wat is geweest en weer ging in je leven
Hoe pijnlijk te zien naar wat nog even mag staan
maar afgewaardeerd werd gedoemd tot vergaan.
alja
17 juli 2019 — 06:31
prachtig John, we graveren deze woorden ergens in!