We plannen de data, stemmen ze op elkaar af, halen een kruisje
door een vorige poging, vouwen de bladzijden om,

een touwtje om het laatste halfjaar, een elastiekje om het komende,
slechts één pagina los en half overeind. Soms

komt het overeen met het hoofd, soms valt er iets uit een oor, soms
gaat een mond open en knapt er iets achterin. Vaak

ook heeft het niets te maken met dat wat we voelen. Als die ene
bladzijde rillen we in een zuchtje wind, trekken

aan het strikje rechts van ons en schuiven ons haar in het reeds
uitgerekte en van krachten ontdane bandje, we

scheuren onszelf lichtjes los, verder is het afwachten op gretige
handen of opkomende storm die niets ontziend met

al onze voornemens speelt. Het einde zou open moeten zijn zoals
een afspraakje met een nieuwe minnaar.