Het geheim dat we denken te delen met het leven sluit soms
anderen uit, alsof je de enige bent in de bus die de

route kent, de enige van je klas die het antwoord weet, een
eerste die de angst voelt of een laatste die

zou bekennen bang te zijn; dan, als we daadwerkelijk over-
blijven, blijkt iedereen hetzelfde gedacht

te hebben. Het is een verbond waarbij het niet nodig is de
vingers op te lippen te leggen, te wachten

tot tien, honderd zelfs, bovendien zit het nooit goed verstopt,
herkenbaar aan de rafelranden piept het uit

de kast, een ruimte die zeker niet goed sluit. Om ons heen
kijkend, hopen we alsnog dat niemand ons

voor is. Soms lopen we op onze tenen om maar niet hoorbaar
te zijn, soms ook valt daarvoor alles al naar beneden.