Misschien passen ze in zijn houtkachel, een voor een, zoals mijn
administratie daarin verdween hoewel niet zonder zijn

accordering, kritiek kwam altijd tijdens, achteraf had geen enkele
zin, ik stelde me zo voor dat hij nog wat op- en

aftrok en staartdelingen maakte alvorens net zoals hij dan sommige
jaren zou debiteren en anderen stiekem achterover zou

drukken en ergens in een vochtvrij vat onderin het ruim zou bewaren.
Ik zou er dan niet meer zijn. Jaren had ik

met tassen vol heen en weer gelopen of ook wel liften aangenomen
van dubieus allooi, steekwagentjes, vorkheftrucks,

de plaatselijke vuilnisdienst, om mezelf compleet daar neer te leggen
tussen het hout en de kranten en de oude boeken die

ongelezen voor het juiste vuur zorgden en vuur zorgt voor warmte
dus over betekenis hoefden we helemaal niet te klagen.