Op het moment dat ik aan hem dacht, ging hij dood. Dat heb je
soms. Tussen de stormen in en de regen, dacht ik aan

fietsen en dan op de terugweg, maar ik ging nooit zonder afspraak
en ik had niet gebeld. Ik zou hem mailen, zo sprak

ik met mezelf af. Vanmiddag lagen er twee handgeschreven witte
enveloppen in de brievenbus, dat gebeurt zelden meer.

Kenden we elkaars handschrift eigenlijk? Twee brieven, de een
zei dat hij er niet meer was en of ik afscheid kwam

nemen, losse bloemen graag, de ander zei hee, ik ga er vandoor,
ik heb genoten, ik ben dankbaar, ik zie je in

gedachten, wie je was en wat je als waardevol zag, ik heb het
nagenieten en ik zal mijn tranen de vrije loop laten.

Blijf trouw aan jezelf. Goed, dacht ik eerst, en later waarom heb
ik je niet opgezocht op het moment dat ik aan je dacht.

 

(voor A.)