Een paar dagen zonder mensen, anderen dan de poppetjes
ver beneden op straat en hun dichtslaande autoportieren,
vroegtijdig afgestoken vuurpijlen en blaffende
honden, zonder gesprekken, aanwezigheid, tegenspraak en
geduld, als een weiland zonder beesten maar alleen met
laagtrekkende meeuwen of vallende zwaluwen
en regen dus natte aarde en geen uitzicht dan het zelfbeeld
in de huilende vensters, geen geluid dan het neervallen van
het water en geen beweging dan het meten van
de omringende muren aan de stappen van alleen jezelf, het
schilderij aan de ene, de foto aan de andere, het papier tussen
je vingers al bijna uit elkaar vallend van ouderdom,
verzet binnen de letters, als een herinnering een uitspraak
herhalend, dat van troost, dat van liefde, dat van toekomst,
dat van geheel, gebaar van voortgaan, wachtend
op de ster aan de hemel, het breken van het massieve zwart
dat andermaal het begin is tot daar een kind ketst tegen de
zachte wanden in je lijf en begint met praten.
John Zwart
11 december 2018 — 22:13
einde jaar in zicht
als volle straten toch leeg schijnen en
de schitter in de winkels je dichtslaat
als je eigen stappen in de gang hol
klinken alsof je naar de wachtkamer gaat
maar de brievenbus toch volgepropt zit
met alles waaraan je nooit behoefte had
op de galerij de stilte waar je zo aan toe was
gebroken wordt door illegale donderslag
dan weet je het is zover
alja
12 december 2018 — 06:31
zo is het, John, dank je wel, prachtig!
John Zwart
15 december 2018 — 13:09
Vloeide er in een paar minuten spontaan uit Alja.
Heb ’t bewaard, ga het nog bewerken, het kan beter!
Weet je dat jij net zo heet als mijn eerste schip?
alja
15 december 2018 — 14:51
dat meen je niet, als het niet gezonken is is het oke….