met een buiging

Nu weer zichtbaar wordt wanneer de overkant wakker is, gordijnen
opgeschoven tot grote vlakken gelig licht alsof ijs

gesmolten voor gevaar zorgt en schaduwen lijken op door schaatsen
getrokken banen, nu weer duidelijk wordt wie waar

woont en met welke bedoeling, auto’s toegedekt, schatten half op de
stoep, het seizoen reeds aangekondigd geïllustreerd met

kleine snoertjes feestverlichting en half schuddende bolle mannetjes,
nu alleen nog maar de vogels de ruimte vullen vallend

tussen hen en mij en ikzelf te zien ben in de beslagen ruit, voorover
gebogen in aanbidding en uit dwang, alleen nog

te raden valt waar de grond begint en waar de lucht en wie er het
eerst naar de hemel tuimelt, kunnen we niet langer

slechts met kippenvel bedekt en benen iets uit elkaar ons verslag doen
van deze spijtige vertrouwdheid met de wereld.