een wijzend jongenshandje

Een dichter zegt in dezelfde vloeiende beweging te zitten die
vanuit mijn hand als een dwarrelend herfstblad de

weg naar beneden vervolgt, eerst nog even omhooggaat en
dan rond de stam blijft liggen. Terwijl ik nadenk over

dat liggen, niet over dat trage vallen, is er een ander die nu
wel eens in het echt wilde zien hoe ik dat deed.

Wat, vraag ik me af. Heeft het een naam die vorm? Is er een
verklaring of reden zoals er een verontschuldiging

volgt? Het is het seizoen, het zijn de kleuren, het is dezelfde
wind die overal waait, het is het op hakken

balanceren tegen mijn bezoekers, de een zoent, de ander trekt
aan mijn haren, iemand duwt tegen mijn schouder,

er wil iemand een bewijs, een handtekening, een glas tegen
het mijne terwijl ik het natte gras voel en een lichte kou.