De uitgever vraagt een wat verticaler beeld voor de
omslag, een synoniem voor een woord en

een hardop uitspreken van een strofe die ik later in
bijpassend jurkje en met een glas wijn

zonder te struikelen mag oefenen en herhaalt zijn
compliment dat het zo’n eigen geluid is.

Ik hoor niet veel, ik denk aan zes extra bundels die
na deze selectie gemaakt hadden kunnen

worden, tien nieuwe onderwerpen, een kaft zonder
beeld, rode strikjes in mijn haar. Toch

is het alsof hij me naar voren schuift met ongekende
kracht, het publiek aanzet tot klappen,

de hoofdfiguur verlost van zijn twijfel, heeft leren
fluiten met zijn vingers in zijn mond.