Ik probeer me te herinneren hoe vaak ik bij haar
kwam, de ongelukkige moeder van de een,

het rommelig huishouden, de ouderwetse wagen
waarin haar eveneens ongelukkig kind licht

schommelend aan haar voeten stond, en wanneer
ik haar voor het laatst zag. Later op

de avond meen ik dat ik haar een brief schreef nadat,
me schuldig voelde voor niet nog een bezoekje,

het ontbreken van de juiste woorden, het afslaan van
de wijn, het hoesten in haar rook, ik

google het kind. Zo zijn er meer die verdwenen van
het schoolplein. Vrouwen die voortijdig

en altijd het tekort wisten van die liefde die zo fel
en onbaatzuchtig door hun lijf trok.