hoor maar hoe het niet echt klinkt

Dit keer mist hij niet het rijm in mijn verzen maar wijst
hij op het gebrek aan liefhebben, hij kan

nu eenmaal niet alles, hij is bijna aan het eind en hij moet
nog zoveel en hij heeft het nooit gekund. Dit

keer zijn er geen mankementen aan mij hoewel ik iets te
hard lach en teveel conclusies trek, geen restje

cake voor hem heb, de wijn lauw en de kurk verdwenen,
geen lichten aan doe en met deuren open hem

een akelig hoestje bezorg, deze avond is zijn leven van
liefde verstoken, zijn daar medicijnen voor?

Daarom zitten we in het donker, zeg ik, en met de lucht
van gemaaid gras door de kieren en zijn mijn

wangen warm tegen je bleek gezicht en leen ik je mijn
woorden, mijn rijmloze inhoud en mijn lach.