Soms wordt de balans verstoord door iets van
buitenaf, een vogel die met vaart tegen
het raam vliegt, een buurman die schreeuwt om
wraak, een liefje dat onverwacht
ergens opduikt; vaak ook is het iets in mezelf:
dat naar beneden vallen van het beest,
de peilloze diepte, de stem die verdwijnt nadat
de kreet gesmoord tuimelt en dan nog het
lijf erachteraan. In de vroege ochtend rekenen
we op meer, herstel en het openbreken van
de lucht zodat we kunnen zien waar we zijn en
waar hij ligt, dan lopen we voorbij,
verwaaide takken een kruisje, de kat een maaltijd,
liefde van tijdelijke aard.
elbert gonggrijp
5 november 2017 — 16:34
In één woord prachtig. Dramatisch, maar messcherp als beeld ontleed…
Lieve groetjes,
Elbert