de warme kuil

Hier liep zij met dansend haar uit mijn zicht en
stond ik stil en huilde drie, vier tranen,

ze keek niet nogmaals om, ik riep niet nogmaals
na. Het waren haar straten die ik

gisteren liep, langs haar woningen waar nog meer
teksten op de muren waren verschenen

alsof ik zonder woorden haar vergeten zou zijn.
Voor het oude huis een graafmachine,

een schuifelende rij langs ijzer en pion, regen langs
de kerk, mopperende figuren. Ze zou

voor de spiegel staan en een bloesje proberen dat
keurig in haar rok verdween, de

hakken afgesleten maar vastberaden op weg naar
een volgend resultaat, de toekomst.