mijn gebedel

Na de regen vlecht ik mijn haar en bind de uiteinden,
een Russische plattelandsvrouw, de

volle manden op haar heupen. Zo stelde ik me hem voor:
in andere tijden, schuilend in een

greppel, het weer meedogenloos, de ander evenzeer. In
de nieuwe ochtend haal ik het haar los, opeens

een meisje dat vrolijk schudt, hij speelt in de straat hier
achter, ik kom zo. Daarna valt

de massa naar achteren, langs mijn mond omlaag, warm
in mijn nek, zilveren strepen over

mijn traditioneel zwart, vegend langs de inhoud van mijn
lijf. Hij zou glimlachen om het

zacht gekriebel en zich schuilhouden in het woud, alles
daarbuiten zou vandaag zijn.