ergens anders

Als ik me beweeg in dit huis, van gang naar deur, van
werkkamer naar keuken veelal, steek ik beide

middelvingers omhoog en soms mijn tong uit en ik blaas
wat alsof zij daarbuiten mij opsloten of

erger nog, nooit hetzelfde zullen denken als ik. De kleur
van de deuren even grauw en de trappen

voor iedereen gelijk, alleen mijn tredental hoger. Diezelfde
afstand nam ik dansend voor mijn ramen,

alsof ik onzichtbaar zou zijn en geen schaduw zou leggen
over en het gedreun van mijn muziek van een

feestje afkomstig was waarop niemand uitgenodigd. Het
duurt soms lang voordat ik toegeef dat

ik onderdeel ben van deze wereld en dat ik iets voel bij
haar geluiden: de buurman plast klaterend,

het meisje van beneden heeft twee paar hakjes, de man
ernaast start zijn brommer in het fietsenhok.