Hoe je vanaf een foto de staat van zijn lijf kunt lezen,
de kleur van zijn gemoed, het verhaal van zijn

afkomst, de weg die hij nemen zal, het voorbijgaan aan
mij, zelfs dat. Hoe je niet eens je ogen half

dicht hoeft te knijpen om elke rimpel te kunnen zien,
elke groef, elke plooi of wat daarna

volgt. Hoe je niet hoeft door te bladeren maar weet wat
het volgend beeld is en hoe je dat verloor.

Hoe je vanaf zijn schouders kunt dalen naar beneden en
hem verlangt zonder te zien hoe hij

zijn broek losknoopt en verliest en hoe je bukken gaat,
je haren de vloer vegen en je geen tijd krijgt om

een hartje te trekken in het stof op het hout of nogmaals
te kijken naar hoe hij daar staat en in

welk verhaal hij terugkomt en of de ogen nog hetzelfde
blauw hebben als het water onder je.