wijs houden

Het mezelf delen in de kringen van nu, lijkt op het
verplicht trakteren in de schoolklas van vroeger.

Ik herinner het me niet, weet alleen van de bootjes
die ik eetbaar maakte en de grote schalen die

tegen de buik aan behoedzaam over straat gedragen
werden. Ook dat niet herinneren, lijkt

op het gebeuren van nu. Verder blijft het meer getuigen
van snoeplust, sociale codes en trots want je

weet dat je niet iedereen iets wilt geven, het liefst de
juf overslaat en doet alsof je zelf niet gehad hebt.

Dan zijn er de weigeraars, de groene strak gesloten mond,
de grappenmakers, de vlakke hand onder de schaal,

de verbeteraars, boten als deze zinken. Net zoals nu.
Het enige dat ontbreekt, is het op de stoel staan.