‘En ze vult haar eenzaamheid met dat gebaar dat steeds meer typerend voor haar werd. Een vel papier in de schrijfmachine draaien, een sigaret opsteken, waarbij ze haar ogen toeknijpt tegen de rook, en luidruchtig gaan tikken op de toetsen.’

Cristina de Stefano, uit: Oriana, una donna, vertaald door Jan van der Haar.