de kabels

Ze sprak opnieuw haar afkeur uit. Ze zei het niet.
Ze zei dat het haar zo moeilijk leek, ze

begreep niet dat ik het kon laat staan dat ik het wilde.
Ze zei dat het zo persoonlijk was, die

inhoud en dat ze daarom maar eigenlijk stond ze
opnieuw op mijn stoep en schreeuwde

dat alles dat ik vertoonde één groot egodocument
was. In mijn fietstassen de groot

opgeblazen woorden die de drukker keurig opgerold
had, de kaarten waarop een postzegel waarin

-als je een vergrootglas erboven hield- de details
van dat ego en rollen tape waarmee

ik dat alles bevestigen zou. Aan mezelf, dacht ik,
naakt daaronder en heel klein.