Ik let op zijn handen. De vorm van
zijn nagels, de grootte van
de palm, het goud van zijn vinger.
Ik moet me iets herinneren.
Ik zie opeens de hand van mijn vader
liggen, zo warm, zo groot.
Ik zie de handen van mijn zoons, ik
word even afgeleid door
hun blote voeten, dan herken ik de
mollige aanraking. De scheve
vinger van mijn broertje schuilt in
dat andere gebaar. Dan ligt het
open op mijn been, wachtend, dat
is alles dat ik nog weet.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x