Zelfs de foto’s tonen mij een ander.
Zoals de zon schijnt en je

je ogen dichtknijpt en de kleuren in
elkaar overvloeien en toch het

geel overheerst. Je denkt dat je haar
voelt. Zoals je lachende

mensen op tafels naast je plaatst en
de plek leeg is terwijl je

schrapende stoelen hoort. Je denkt
dat alles terugkeert. Je denkt

dat jij lachen moet. In halve cirkels
bewegen je voeten. Zoals

je zwaait naar iemand die niet terug
zwaait omdat hij je niet kent.