flintertjes stof

Het is alsof mijn huis een nog ingepakt cadeautje
is, de neerhangende gordijnen

bedekken haar inhoud terwijl de bewoner zich
laat verrassen bij nacht en ontij.

Dan ruikt ze de tuin en proeft de regen, voelt
zich kind en heel volwassen. Ze

mag mee het hooiland in maar niet helemaal
bovenin de wagen, ze mag

het bier schenken maar niet proeven, ze knoopt
de zakdoek op haar hoofd zoals zij

dat doen, in de verte staat haar vader. De buien
dreigen. De stemmen galmen. In

dat donker trekt zij de stof naar boven en herkent
langzaam de contouren.