de geliefde

Een lezer zegt dat het allemaal schijn is. Mijn
antwoord denkt aan

het ouderlijk huis dat naast mij nog tussen de
bloemen staat maar waarbinnen

dreigend de takken van de bomen tikten. Aan
de armen van de lief die langszij

zijn lijf hangen en geen cirkel vormen waarbinnen
ik dan, aan het gemak waarmee mijn

woorden vloeien zonder, elke schuld een verzuim.
In jezelf toch niet, wil ik verzinnen

maar ook daar beperkte vermogens. Dat wat ik
zag waren dunne narcissen die

bogen in de wind. Vroeger trompetten aan de
open deur van de kerk,

symbolen van wederopstanding. Het geel vrolijk
als instrument van de nieuwe tijd.