Op het moment dat alle lichten uitgaan, deuren
gesloten en liften hoog blijven,
fiets ik door de schemerige stad waar iedereen
op straat om koffie jammert en
zich afvraagt wat er gebeurd is. Als ik bij het
licht van een open deur de
krant van gisteren lees, probeert men de geliefde
te bereiken, vragend om
een oplossing voor het probleem. Men schuilt
bij elkaar, bedelend om.
Dan praat ik het liefst over niets, stap weer op
de fiets, passeer een overgang waar
een bel opeens weer klingelt, een licht knippert
en alles dat gemist werd aanwezig is.
Blewbird
28 maart 2015 — 19:54
Dit is pas het begin. Alle veiligheid is schijn.
alja
29 maart 2015 — 06:55
behalve die in jezelf en soms die niet eens