Het is daar dat ik haar gelijk geef, ik zweer
Niet te versaken, sla een kruisje, trek het laken
Recht, blaas de pluisjes van haar

Dekbed en fiets verder, het is daar dat ik de
Drie minuten neem die ik mezelf en haar eerder
Niet gunde, alsof ik

Niet het konijntje wil zien onderweg, niet de
Paarsblauwe bloemen en niet de ruiter ter paard
Die voor eeuwig

Vaststaat, het is daar dat ik haar mis en mijn vader
Beneden haar, zoals zij eens hurkten bij mijn bed
Beloofden dat ik beter zou worden

Eens, het is daar dat ik mezelf zie en de bomen
Rondom en de geluiden van spelende kinderen
Hoor, ver in hun tuin