Ach, zegt hij, en dat hij milder is geworden in zijn uitspraken nu hij
oud is. Dat terwijl anderen soms opeens duidelijk

durven zijn want wat valt er nog te verliezen. Bijna verbreken we de
verbinding, soms is het genoeg de hand uit te strekken

en elkaar niet meer te horen of even het apparaat weg te leggen en na
drie minuten terug te komen. Een veel belangrijker

oproep aan te nemen, de deurbel, een muziekje in het oor, het alfabet
op te zeggen, het is allemaal een oefening in geduld,

liefde, leegte. Over dat laatste, zegt hij, zou ik nog maar eens nadenken.
We hebben geen idee meer van de volgorde, het nut,

een mogelijke betekenis, wie loopt daar ver beneden ons over straat,
en wat horen we toch voor geluid in de verte. Nou doeg he,

is het dan, welterusten, het is nog geen lunchtijd, hij noemt een andere
naam. De volgende keer neem ik niet meer op, denk ik grimmig.