Eén van de automatische handelingen in de ochtend is het
losdraaien van de deur alsof het niet genoeg is
een bericht in de wereld te sturen maar het kontakt via die
omgedraaide sleutel tot stand moet komen, alsof
er al iemand wakker is in dit betonnen blok waarvan de kou
onder de deurspleet vandaan tot over mijn
knieën trekt en nu ook door de ramen komt, de stad in een
witte damp gehuld die ons eindelijk doet raden
naar de omgeving, geen rode deuren hiernaast, geen zwarte
bomen maar doodstille objecten, een rij van
onbeweeglijke en onzichtbare obstakels waartussen we honden
vermoeden die hoog op de poten staan te wachten
op een teken waarop ze tegelijk zullen gaan rennen en blaffen,
zodat we nog uren binnenblijven, achter die losse deur.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x