Zal ze weten hoe bang ik ben, hoe graag ik nog eerst hen
allemaal geknuffeld had, hoe ik meereis en

opgevouwen uit de achterbank opsta maar voor geen geld
daar echt tussen schuif, hoe ik nu al verlang naar

al hun verhalen en de foto’s en hen dan echt allemaal ga
knuffelen en voelen en pas zeker weet dan dat

ze er zijn, er nog zijn, er weer zijn, dat huis dat weer gevuld
is met hun stemmen, zal ze dat weten?

Het langste kind zegt altijd van wel, natuurlijk zelfs, omdat
ze mij kennen, aan mijn appjes merkt hij al mijn

gevoel en hij zingt dat alles goed komt maar hij is de enige
die zo mooi kan zingen en de enige die hetzelfde

weet, hoe alles wat je lief is om je nek hangt en zwaarder
wordt en soms zomaar loslaat en jij dan kwijtraakt.