Je bent best slim, zegt S. (8) maar schaken kun je niet. We wachten
op L.(6) die een disco heeft met de hele klas

en we missen hem. S.(8) denkt vooral aan de lekkere hapjes die zijn
broertje misschien krijgt, ik aan de vaart waarmee een

pappa hem in de bakfiets ophaalde, hoe hij zelf zijn outfit klaar had
gelegd en ik zijn nageltjes lakte, glitterblauw.

Weet je, zeg ik tegen S.(8) dat mamma op haar tiende haar disco had?
Hij zucht, ik hoef echt niet haar hele levensverhaal te horen,

zegt hij. Praat ik teveel? Behoorlijk, zegt hij. Dat ik ingemaakt wordt
met het denkspel is duidelijk. Daarna dammen we,

eindigen in een patstelling. Ik houd niet van een patstelling, zegt hij
nors. Als eindelijk de kleine op zijn tenen net bij de

deurbel kan, rennen we naar de voordeur. De bakfiets is leeg, hij is daar
gebleven, zegt de snelle pappa. Gelukkig giechelt L.(6) heel hard.