Er schuilt een oneindige triestheid in het echtpaar naast me.
De woede is afwezig nu, de stemmen zijn fluisterzacht,

ze lopen de hele dag op sokken, vermoed ik, en bij het afdalen
van de trap hij op zijn tenen, zij blijft achter de deur.

Alleen het keukenlicht weerkaatst op het muurtje van het
balkon, over de geranium die het kaartje

met veel geluk hier draagt en de kinderlijke kleur van het roze.
Soms gaat het licht uit maar het is geen teken van aan- of

afwezigheid, alles lijkt een vergissing en hun verblijf nog steeds
tijdelijk. Haar klank is zacht en toch hoor ik in dat

alles voortdurend een vraag, wat doen we hier, moet jij wel
naar buiten, waarmee ze eigenlijk bedoelt:

blijf bij me, de hele tijd, blijf bij me, je zei toch dat je van me
hield, blijf bij me, de hele tijd, hier.