Ik denk er nog wel eens aan hoe ze zou lopen, net zoals mij
of hoe ze zou slapen zoals haar vader, keurig als

een lucifer in een doosje, hoe ze zou lijken op haar zusje maar
dan stiller, op de jongens maar dan in een andere

kleur, hoe ze zou kletsen met mijn moeder of op schoot bij
maar dat is alleen maar denken aan haar, zij die

de kleinste de jongste liet blijven, haar vader afwezig en nooit
een stap heeft gezet simpelweg omdat ze,

nou ja, aan lopen kwamen we niet toe maar soms denk ik er
nog wel eens aan hoe ze zou zijn en of ze zou

rennen tot aan het einde van de straat en dan op tijd zou stoppen
hoewel er natuurlijk nu geen enkel gevaar is want

ze is er al niet meer, ze is nooit tot die hoek gekomen maar soms,
soms denk ik van wel en hoe ze dan.