Als ik lees hoe treinen met vertraging rijden vanwege geplande
werkzaamheden, reageer ik opgelucht, we gaan dus

niet naar de hoofdstad vandaag, we sjouwen niet door de volle
straten, we gaan niet luisteren naar het thema

Vrijheid en drieëndertig andere dichters maar we kunnen verder
met een haakwerkje dat heus veel moeilijker is dan het

lijkt. Kinderlijk verheugd om alle mogelijkheden die openliggen,
alle herkansingen, het oplossen van de vraag wat

te dragen en wat niet, bij wie we langsgaan of niet en vooral hoe
we weer terugkomen, gaan we lopen en dragen onze

hakken dat wel en is de inhuldiging van de plaatselijke voetbalclub
al voorbij of belanden we er middenin. En dan is het

nog maar zondag, de koning heeft ons ritme verstoord, een kind
lacht om mijn snode plannen die hij vorige week al kende.