Soms verbaast een uitdrukking, een reactie als ‘wat leuk’, zeker
‘geweldig’ brengt een licht gevoel van gene teweeg.

Vaak ook past het gezegde niet bij het eerdere detail, het vermelden
of weglaten van een feit, een geregel in de marge, een

delen dat nog steeds niet van harte gaat, een gezamenlijkheid die
altijd vreemd is. En wat moeten we terugzeggen?

We neigen tot een kleine buiging, we wuiven het in ieder geval weg,
duwen het met ons lijf omver, doen alsof we doof zijn.

Als je goed luistert, hoor je veel te veel. Soms ook echter is er een
verwondering over de afwezigheid van dat alles,

een herhaling brengt nog niets tot stand of alleen een klein rood
hartje onderaan een zin, een groen lichtje op het scherm.

Ongezegd voelen we ons opgenomen in een heimelijk verbond en
willen we meteen weer weg, hard rennend en hijgend.