Nog altijd zei hij dat hij jonger was maar het vel op zijn voeten
leek op een schilderij van zijn voorouders ergens

op zolder, de verf gebarsten. Het werd bij toeval gevonden en
op waarde geschat, een beetje zoals zijn benen

onder de hare gevouwen opeens uitstaken en zachtjes over elkaar
streken. Ze moest voorzichtig doen dacht ze.

De rest van zijn lijf was vooral lang en olieachtig zoals het haar
dat naar aarde rook en teer en waarin hij

vroeger een staart droeg die dan bij sommige bewegingen zwiepte.
Dat is niet waar, zei hij, om dan te beginnen over

haar jurken en de vele lagen en de armbanden die om haar polsen
rinkelden. Alleen over de muziek waren ze

het eens, hij kocht wat zij op alfabetische volgorde onderin de
kast had staan en zong het langzaam na.