Lang denk ik dat er twee tijden zijn, of lang…die drie seconden
dat het duurt alvorens de grens tussen waken en

dromen weggevallen is. Zoals ik dacht dat iets gisteren was en
eigenlijk twaalf jaar geleden terwijl ik deed alsof

morgen in diezelfde periode zat. Even ook zijn alle werelden
hetzelfde, schuift alles in elkaar. Dat nadenken

terwijl de klok tikt is als stilstaan op de hoek van de straat, niet
wetend nog of je over kan steken. Mist en

nergens stoplichten of zebra’s, geen verkeer overigens, niemand
te zien. Terwijl een lampje knippert, telt de tijd

zich op. Ik weet zeker dat iemand zich vergist, iets deelt zich en
zonder het te vragen. In drie seconden

kan er alles gebeuren. Dan glijden de benen over de rand en blijk
je al die tijd al aanwezig te zijn, wakkerder dan ooit.