Het tijdstip is onbelangrijk, de afzender ook. Bij elk piepje
reageert mijn lijf alsof het een schreeuwende baby

betreft, ik strek een heel lange arm en lees wie er aandacht
behoeft. Zelfs reclame ontgaat me niet.

Pas dan komt de berichtgever in beeld, natuurlijk antwoorden
we alleen de nazaten, de man in de war, het liefje,

een wel heel oude vriend. Het punt is dat we daarna niet weer
meteen in slaap vallen. We zijn direct tot

handelen bereid, ontsluiten de deur, spoelen door, poetsen onze
tanden, verschikken het laken of kleden ons aan.

Heel soms vallen we terug in een droom, doen alsof er niets
gebeurd is, deleten het scherm. Een baby

laat zich troosten. Een berichtje wordt soms verkeerd gelezen,
we vergeten wel eens een bril, slaap is soms slaaf.