Dat er iemand is die vragen stelt, die verder gaat met de antwoorden,
vergelijkt en terugkomt op, een extra kind dat

zomaar werd toegevoegd en dat je na twee dagen al niet meer missen
kunt. Een meisje dat je bij wilt voeden, voor wie je

de geluiden van buiten wilt uitsluiten, dat je bij de hand neemt en
alle bijzonderheden aanwijst en dat zachtjes

roept om meer of waarom. Dat er iemand is die haar eigen land verlaat
en de bergen daarin en verwonderd naar onze vlaktes

kijkt terwijl ze zondermeer ons omsluit. Iemand die baby zegt tegen
de grootste zoon en in de komvorm van zijn lijf

past en hem teruggeeft wat hij zolang al verzameld heeft. Ik denk, zeg
ik tegen hem, dat we haar maar moeten houden,

we grinniken. Dat er iemand is die in onze schatkist duikt en alles er
een voor een uithaalt en op waarde stelt.