Als ik geweten had toen dat het bewijs ooit zou worden geleverd,
had ik het dan beschreven? Had ik dan

het links uitschietende been naar voren laten komen in een witte
broek met zigzagstreep, had ik het niet

liever laten staan? Heb ik nooit gedacht aan een ander verslag dan
het mijne, ooit de medestanders echt geteld die

eerst nu zich kenbaar maken? Was er behalve de regen en degene
die toen nog leefde iemand anders dan ik?

Naast de teksten bleef ik Bijbelvast in zijn beweging, omdat het
thank you het enige rechtstreekse leek, die

wat onzekere zwieber van het lichaamsdeel kwam mij halverwege
tegemoet terwijl ik opging in de grootste schare

ooit. Het meezingen op fluistertoon nog, onvast de eigen stem terwijl
ik danste op het podium en hem aanraken kon.