We spreken alleen nog maar uit dat we elkaar willen zien
maar blijven op afstand, er zijn redenen die

buiten ons om liggen maar we doen ook geen moeite, we
zeggen dat we verantwoordelijk zijn maar

voor wat eigenlijk? We rollen van het ene seizoen in het
andere en zijn goed in vergeten, dat wat

we hadden ligt onder een dekentje te verkleumen, verkleurt
zonder de zon te voelen. Misschien,

zegt de een, en de ander vult aan met eindejaarsentiment,
vast, zegt de derde en telt alvast een decennium

door. In ieder geval, zegt de vierde, maar niemand die naar
hem luistert. Het gaat zo ook wel, beweren

ze maar alles mankeert. Spontaan worden ze dikker, stijver,
onhandiger en overgevoelig voor elke aanraking.