Er zal als altijd iemand een praatje maken, vergeten een
nummer te trekken en gewoon naast zijn

buurvrouw klagen over de herhaalde receptuur van een
niet werkend medicijn, nu iets luider vanwege

het rood-witte lint dat tussen hen in hangt. Er zal iemand
alvast naar de balie gaan om zich te melden,

er is vast geknoeid met het knipperend bordje want zijn
getal is spoorloos en iemand zal zich

vertrouwelijk vooroverbuigen maar niemand vinden dan
zijn losse schoenveters. Buiten zijn ze allemaal

weer vrij en rennen ze bijna om de bomen in het bos te
tellen, de een zingt en de ander gaat in zichzelf

door met het gesprek. Nog zoveel wachtenden voor u en
toch allemaal door de hoofduitgang.