We mogen weer, zegt hij. Ze wacht even voordat ze iets terug
zegt. Hij is enthousiast. Nou, klinkt het,

logistiek is dat een beetje lastig. Hoezo, zegt hij. Ik denk niet,
zegt de vrouw, dat er ruimte voor is. Krijgen we

dat weer, zegt hij sacherijnig. En je weet, vervolgt ze, hoe je
altijd zo slordig bent. Ik weet van niets, beweert

hij en dat is omdat ik een jonge hond ben, je klaagt toch ook
niet als Tarzan op je afstuift en je likt. Ze ziet

het voor zich. Nee, zegt ze, maar….Hij wil van geen wijken
weten, we regelen wat, stelt hij. Zij denkt aan

voorjaarsschoonmaken, ook onder het bed, en hoe ze nu toch
haar lippen moet stiften, het laatste seizoen van

haar lievelingsserie, of dat hij ook eten zal willen, de koelkast
leeg is en ze helemaal geen zin heeft in gymnastiek.