Het bleef bij dat ene nummer, ze luisterde nooit meer een hele
cd, ze brak de herinnering af en blokkeerde het

gevoel, een beetje zoals ze voor de drukte over straat zwierf en
voor negenen haar boodschappen in huis had.

Zoals ze foto’s verbrandde in de wasbak, een voor een, anders
zouden de buren iets vermoeden of zoals ze

alleen geschiedenisboeken las, de echte dan. Ze beweerde dat
het voldoende was. Heel soms echter glipte iets

of iemand door de zorgvuldig aangebrachte afrastering, zomaar
was er zon vol in het gezicht of een botsing met

een kind in het trappenhuis, een duwtje tegen iemand die ook in
alle vroegte meende dat er niemand anders was, een

hond die haar bleef volgen. Dan luisterde ze twee nummers en
neuriede zomaar een week lang haar oude zelf.