Er is altijd iets dat liggen blijft. Terwijl de tijd zich vermeerdert
in de stille dagen, zomaar vertraagd tot

lome schrijverij, een schuilen voor de ergste knallen, het proeven
van de restanten, het zachtjes tinkelen van

de ballen die wij in het opgetuigde trappenhuis passeren, denken
we eindeloos na over dat wat voorbij is en vinden

ver beneden ons de glazen scherven in kleur op de betonnen vloer.
Een hond jankt achter een van de deuren.

Volgend jaar, zegt iemand, zit je hier en nemen we vier katten maar
zomaar weet ik niet meer wie dat zegt of waarom en

een ander stapt uit een oude auto en is onvoorzichtig met oversteken,
ik had hem gewaarschuwd maar hoewel zijn

benen in de lucht blijven hangen kleurt de rest rood. Er waren sowieso
teveel beelden. Vogels passeren de plek gelijktijdig.