De prijs van zeven gedichten is even hoog als een trui in de
uitverkoop, weliswaar van acryl en gemaakt

onder verdachte omstandigheden, of het budget van een week
overleven in de stad, ruim gedacht.

De zeven gedichten zijn dan al geschreven maar dingen pas mee
als ze ingestuurd ter commissie gaan en bloot,

dat is ontdaan van de signatuur, onder vorsende ogen hun dans
doen. Daar kun je geen trui bij gebruiken en

lust tot eten ontglipt je misschien. We doen het in etappes, morgen
misschien nog een, gisteren drie, vandaag twee,

we houden van een vol aantal of een heilig getal, we moeten dus
sparen voordat de hoofdprijs uit handen valt

en in onze schoot belandt. En elk jaar weer zeggen we dat we het
niet meer doen om vervolgens toch onze winst te berekenen.