Soms verwacht je hem in je mailbox, je opent met een vage
herkenning maar het dringt pas tot je door als je

de dubbele M ziet voor zijn achternaam, het is een onhandige
vraag natuurlijk, hoe of het gaat en of je

misschien nog een keer elkaar kunt zien en snedig zul je zeggen
dat als je dat zelf vroeger opgenoemd had, hij

meteen had gevraagd wat daarvan de bedoeling was, sowieso
was het onverstandig, en in de ene versie

zeg je ja, je weet tenslotte niet voor niets nog zijn telefoonnummer
uit je hoofd, en in de andere versie zeg je,

arrogant en geheel uit de hoogte, dat je geen belangstelling hebt,
echt niet bedoel je, en dan verwijder je die

per ongeluk geopende en verstuurde mail en lacht nog wat smalend
om die belachelijke tweede voorletter.