De haast waarmee was jarenlang een gretigheid en koortsachtig
verlangen terwijl het nu steeds meer een bewijs

voert van bestaan, noodzaak, inzet en betekenis die alleen door
onszelf gegeven wordt en dus niet bestaand is.

Het maakt de zomer reeds voorbij, de lucht grauwer dan gisteren,
de handelingen stroever, stijver zelfs het

gevoel daarbij. Alsof iets stolt, afkoelt op het aanrecht en je met
je vinger nog even de hitte test en de veerkracht

en dan niet meer proeft maar het product in een plastic bakje duwt,
stapelt en vergeet terwijl op de wanden van

het doosje wasem verschijnt en lucht naar buiten moet. Morgen is
de inhoud slap, niets sist als je het deksel licht en

bezoekers schudden wellicht nee, uiteindelijk eet je zelf alles en
had je dat beter meteen kunnen doen.