Zoals mijn moeder in mijn dagboek kon lezen, verregaande
conclusies trok uit mijn gevoeligheden, zo

kunnen mijn kinderen, op datum zelfs, mijn staat van zijn
illustreren met de afleveringen van dit blog.

Kon ik een nieuwe schuilplaats vinden voor haar onrust, zij
weten waar ze me zoeken moeten, kon zij

als tegenmaatregel de frutsels op mijn vensterbank een centimeter
verschuiven, deze verklaren simpelweg niets

te begrijpen. Nu komen ze bijna nooit hier langs maar zoals ze
een bepaald muziekstuk in herinnering brengen met

een bepaalde game, doen ze dat bij een woord en een man, kruipen
tussen mij en de ongelukkige bezoeker, trekken

wat narrig aan zijn lijf en sommeren boze geesten tot verlaten.
Zo heb ik vaker aan hen gedacht dan aan menig ander.